"HUDUD" : ANTARA AYAM DAN MUSANG !!

Melalui Naib Presidenya Datuk Husam Musa PAS (Parti Angguk Saja) berjanji akan melaksanakan "HUDUD" jika Pakatan Pembangkang memerintah negara mengantikan BN kelak. Apakah hak PAS untuk bercakap begitu, bagi pihak geng-geng dalam Pakatan Pembangkang sedangkan DAP dan PKR tidak pernah memberi mandat untuk PAS melakukanya?

"Perkahwinan muta'ah" antara PAS dengan DAP khususnya dan PKR hanyalah satu pakatan bertujuan setakat untuk meruntuhkan Kerajaan BN yang dianggap musuh bersama saja . PAS, DAP dan PKR masing-masing dengan agendanya tersendiri dan ingin menipu antara satu sama lain.

Kalaupun pakatan mereka berjaya menjatuhkan BN, pastinya ketiga-tiga parti ini akan berkecamuk dan berbunuh-bunuhan di atas tapak runtuhan BN kerana mereka tidak mungkin ada pelan bangunan yang tidak sekata. Masing-masing akan menegak parti masing-masing atau PAS terpaksalah beralah sebagai "PARTI ANGGUK SAJA"

PAS dengan HUDUDnya, DAP dengan Malaysian Malaysianya dan PKR hanya mahu Anwar jadi PM. Maka, jadilah mereka semacam orang yang cuba tidur sebilik tetapi sebenarnya tidak tidurpun kerana masing-masing hanya menunggu peluang untuk meracun atau membunuh sesama sendiri.

Pelik, PAS kononnya ingin memartabatkan "HUDUD" tetapi bersekongkol pula dengan DAP (DAPAT AKU PERKOSA ) yang telah bertekad untuk menghalang cita-cita PAS itu dengan apa cara sekalipun. Sukar untuk mempercayai "AYAM BOLEH DUDUK SEREBAN DENGAN MUSANG" atau sekadar SIMUSANG CUBA BERBULU AYAM UNTUK MEMANGSAKAN SI AYAM SAJA"

KEBANGSAAN TAPI TIDAK NASIONAL

Bila Kerajaan Perak dan Kedah menolak penggunaan KERETA NASIONAL (KEBANGSAAN) sebagai kereta rasmi kerajaan, timbul dibenak fikiran Wanangseri sejauh mana penerimaan dan penghayatan sesetengah rakyat negara ini terhadap erti KEBANGSAAN.

Elemen-elemen yang diberikan "title" KEBANGSAAN seperti LAGU KEBANGSAAN, BAHASA KEBANGSAAN , SEKOLAH KEBANGSAAN, KEBUDAYAAN KEBANGSAAN, BUNGA KEBANGSAAN, PAKAIAN KEBANGSAAN dan termasuk juga KERETA KEBANGSAAN tidak lagi mempunyai nilai patriotik tetapi sesuatu yang diremehkan saja.

Menjelangkan kemerdekaan negara, pemimpin terdahulu dari pelbagai kaum menyedari bahawa Tanah Melayu ( Malaysia) mesti mempunyai satu identiti yang bercorak KEBANGSAAN bagi menimbulkan semangat kesepunyaan dan kekitaan dalam patriotisme yang menyeluruh sebagai BANGSA MALAYSIA yang satu.

Oleh itu kata sepakat telah dicapai bahawa identiti KEBANGSAAN haruslah berteraskan corak dan budaya tempatan (Nusantara dan Islam) dengan unsur-unsur budaya luar (ibunda) boleh diasimilasikan. Namun amat malang kini pengorbanan Orang Melayu yang merelakan budaya mereka "dikebangsaankan" untuk dikongsi bersama telah dilihat oleh rakan-rakan Bukan Melayu sebagai ancaman kepada mereka pula.

Bagi Bukan Melayu tiada erti "KEBANGSAAN"!, kerana kebangsaan itu hanya untuk orang Melayu semata-mata. Mungkinkah penerimaan Orang-orang Bukan Melayu terhadap elemen KEBANGSAAN ini dahulu lebih terdorong untuk menghalalkan bagi mendapat taraf kerakyatan sahaja? Setelah semuanya mereka miliki, maka generasi muda mereka sudah lupa daratan dengan setiap apa yang dikatakan "KEBANGSAAN" malah terus mempertikaikannya.

Wanangseri melihat cita-cita untuk melahirkan sebuah negara yang berteraskan satu identiti KEBANGSAAN MALAYSIA semakin jauh dari kenyataan. Sebaliknya sikap perkauman semakin menebal dan membiak.

Sebagai renungan untuk kita menilai:-

1. SEKOLAH KEBANGSAAN: terus dimomokkan sebagai Sekolah Melayu dan untuk Orang Melayu. Sistem Pendidikan satu aliran yang hanya menggunakan BAHASA KEBANGSAAN terus mendapat tentangan seolah-olah status KEBANGSAAN hanya terpakai untuk SEKOLAH KEBANGSAAN ( yang dakwa sebagai SEKOLAH MELAYU ) sedangkan SJKC dan SJKT tetap mempertahankan unsur perkauman dengan terus menggunakan bahasa ibunda yang membawa implikasi bahawa bahasa BAHASA MELAYU SEBAGAI BAHASA KEBANGSAAN sudah tidak bersifat NASIONAL lagi!!!

2. LAGU KEBANGSAAN : masih ada kalangan rakyat yang sanggup mempersenda-sendanya. Malah tidak memeranjatkan masih ramai kalangan rakyat Malaysia tidak tahu menyanyikan atau tidak tahu langsung bahawa"Lagu Negaraku" adalah" LAGU KEBANGSAAN !!. "Lagu Negaraku" hanya layak berkumandang ketika perhimpunan rasmi sekolah atau majlis rasmi kerajaan, atau ketika merayakan kemenangan diacara-acara sukan saja. Selepas itu ia dilupakan lebih-lebih lagi jika seseorang itu telah meninggalkan alam persekolahan atau tidak terlibat lagi dengan maljis rasmi kerajaan. Apa erti status "KEBANGSAAN" jika ianya gagal dimasyarakatkan?

3. PAKAIAN KEBANGSAAN hanya diwajidkan kepada orang Melayu memakainya seperti di Persidangan Parlimen, DUN atau ketika menerima Pingat Kebesaran Negeri atau Negara Sedangkan Orang Bukan Melayu diberi pilihan untuk dikecualikan dari berpakaian kebangsaan!. Apakah itu maknanya "PAKAIAN KEBANGSAAN" jika Orang Melayu sahaja yang terikat dengan "PAKAIAN KEBANGSAAN" manakala Bukan Melayu TIDAK TERTAKLUK untuk memakainya?

4. "Bunga Raya" adalah "BUNGA KEBANGSAAN" . Namun setakat mana kedudukannya yang boleh mengambarkan ianya "BUNGA KEBANGSAAN" ? Mana dia acara atau program yang dianjurkan oleh kerajaan atau lain-lain yang memperlihatkan pengiktirafan Bunga Raya sebagai BUNGA KEBANGSAAN? Justeru taraf BUNGA RAYA SEBAGAI BUNGA KEBANGSAAN tidak disedari langsung oleh kebanyakan rakyat Malaysia.

5. "Budaya Setempat" yang berasaskan Kebudayaan Serantau Nusantara Melayu telah dipersetujui dijadikan teras kepada BUDAYA KEBANGSAAN tetapi hakikatnya sejauh mana ianya direalisasikan. Apa yang dikatakan "BUDAYA KEBANGSAAN" itu hanya diperjuangkan oleh Orang Melayu sahaja sedangkan Orang Bukan Melayu terus menonjolkan budaya ibunda masing-masing yang cuba disama tarafkan sebagai BUDAYA KEBANGSAAN. Maka jadi budaya Malaysia sebagai rojak yang sudah hilang rasa kenusantaraanya.

6. BAHASA MELAYU sebagai BAHASA KEBANGSAAN hanya diatas kertas sahaja (hanya termaktub dalam Perlembagaan Negara). Hakikatnya hari ini ia sekadar "Bahasa Pasar" yang digunakan orang Melayu sahaja atau media komunikasi antara Orang Melayu dengan Bukan Melayu di peringkat bawahan sahaja. Perjuangan untuk mendaulatkan BAHASA KEBANGSAAN sebagai Bahasa Pengantar atau Bahasa Ilmu sudah semakin diremehkan dan tidak hairan jika ada pihak-pihak tertentu yang mempertikaikan kemampuannya.

Maka tujuan mewujudkan beberapa elemen sebagai bertaraf "Kebangsaan" sebagai alat penyatuan, menimbulkan rasa kekitaan dan kesetiaan kepada seluruh rakyat Malaysia sebagai satu bangsa yang mempunyai satu identiti kebangsaan dalam kepelbagai budaya ternyata semakin berliku-liku.Ini kerana sikap prejudis kaum-kaum minoriti yang hanya ingin menonjolkan budaya dan identiti masing-masing sehingga menenggelamkan budaya asal setempat yang telah dipersetujui sebelum ini sebagai teras kepada pembinaan Bangsa Malaysia.

Wanangseri berpendapat Kerjaaan perlu bertegas untuk membuat sesuatu bagi mengiktiraf dan memulihkan semula "STATUS KEBANGSAAN" yang diberikan kepada elemen-elemen tersebut agar ianya tidak dipersenda-sendakan. Dokongan oleh semua pihak sama ada Orang Melayu , Bukan Melayu dan Ngo-ngo harus senada dalam mencari titik persamaan demi sebuah negara KEBANGSAAN MALAYSIA yang bersatupadu dan harmoni berteraskan satu identiti menjadi realiti.

Wanangseri: "BELAYAR BERNAKHODA, BERJALAN DENGAN YANG TUA, BERKATA DENGAN YANG PANDAI"

BUKAN MELAYU EGO MELAMPAU

Tidak sukar untuk meramalkan apa respon dari Bukan Melayu terhadap cadangan untuk mewujudkan satu sistem pendidikan di negara ini melainkan ditentang dengan 1000 alasan.

Ini kerana bagi Bukan Melayu tiada erti "KEBANGSAAN'' kerana kebangsaan itu akan dikaitkan dengan Melayu sahaja.

Sebab itu mereka tidak pernah mengiktiraf Sekolah Aliran Kebangsaan itu sebagai sesuatu yang bersifat nasional malah sekolah aliran kebangsaan dilebel sebagai sekolah aliran Melayu untuk orang Melayu semata-mata.

Bukan Melayu telah cuba memesongkan sejarah dengan menyatakan sekolah vernakular yang lahir di zaman penjajah seperti SJKC , SJKT dan Sekolah Melayu terus subur tanpa menjejaskan perpaduan negara. Namun kita semua sedar bahawa inilah antara metodologi penjajah untuk memecahkan masyarakat pelbagai kaum melalui Dasar Pecah dan Perintah mereka.

Kita menjadi pelik dengan dakwaan bahawa perlaksanaan sekolah satu aliran yang mengunakan "BAHASA KEBANGSAAN" berbaur perkauman sedangkan SJK(C) dan SJK (T) yang masih mengekalkan perkataan "CINA" dan SJK (T) yang masih menggunakan perkataan Tamil

ternyata terserlah benar unsur-unsur perkaumannya.

Perkataan Melayu sudah hilang dalam sistem pendidikan negara, yang ada hanya "SEKOLAH KEBANGSAAN BUKANNYA SEKOLAH MELAYU" Jadi di mana logiknya dakwaan cadangan melaksanakan sistem aliran kebangsaan itu berbaur perkauman? Tidakkah tindakan untuk terus mempertahankan SJK(C) dan SJK(T) itu sebenarnya perkuaman????

Kini mana ada lagi Sekolah Melayu tapi sekolah yang tercatat perkataan "Cina dan Tamil"masih segar hidup dalam sistem pendidikan kita. Maknanya sekolah vernakular Cina dan Tamil tetap terpelihara sedangkan Sekolah Melayu hanya tinggal sebagai bahan sejarah sahaja.

Orang Melayu sekali lagi merelakan hak mereka dikongsi bersama seperti relanya orang Melayu berkongsi kuasa dengan meletakkan hak mereka bertaraf "KEBANGSAAN" untuk dinikmati bersama oleh seluruh rakyat Malaysia tanpa mengira kaum. Ternyata bukan Melayu tidak pernah menghormati akan pengorbanan orang Melayu apa lagi untuk bersyukur.

Dakwaan kononnya perlaksanaan pendidikan satu sistem ini bertentangan dengan Artikel 152 (1)(a) dan 152(1)(a) Perlembagaan Persekutuan adalah satu pertaksiran yang jauh terpesong. Perlaksanaan satu sistem pendidikan bukan bermaksud tidak membenarkan pengunaan atau mempelajari bahasa- bahasa lain di negara ini.

Bahasa lain-lain boleh dipelajari atau diajar sebagai satu matapelajaran sama kedudukannya dengan matapelajaran Inggeris . Ia lebih merupakan sebagai 1 usaha yang tepat untuk merealisasikan Artikel 152 yang memaktubkan Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan". Kalau Bahasa Kebangsaan tidak dimartabatkan kedudukannya maka tarafnya "Kebangsaannya" (Nasional) hanyalah sekadar di atas kertas saja.

Perlembagaan Persekutuan melalui artikel 152( 1)(a) dan 152 (1) (a) tetap memelihara kedudukan bahasa-bahasa lain dengan Kerajaan Persekutuan atau Negeri tidak boleh prejudis terhadap mana-mana komuniti yang berhasrat untuk membuat sesuatu bagi menyuburkan pengunaan dan pembelajaran bahasa-bahasa lain seperti sokongan yang dibuat oleh kerajaan terhadap sekolah-sekolah agama bagi orang-orang Islam yang dibuat di luar waktu persekolahan seperti di waktu petang atau malam.

Wanangseri yakin ini bukanlah sesuatu yang mustahil untuk terjemahkan. Ia boleh berlaku dengan syarat kita sebagai warganegara Malaysia benar-benar bersikap jujur dan ikhlas, buangkan sikap kepura-puraan serta hindarkan sebarang perasaan buruk sangka dan hanya berfikir dengan satu matlamat mencari jalan bersama untuk membina sebuah Malaysia yang berindentitikan "KEBANGSAAN MALAYSIA YANG SATU HATI SATU RASA DAN SATU CITA-CITA".

" MELENTUR BULUH BIARLAH DARI REBUNGNYA" . Masalahnya, sistem pendidikan kita hari cuba melentur buluh sesudah menjadi rebung akibatnya buluh menjadi patah atau melibas kembali kepada kita.

SOKONG: HANYA SEKOLAH ALIRAN KEBANGSAAN

Tahniah Mukhriz kerana telah membuat cadangan tepat dan berani. Perjuangan untuk melaksanakan hanya satu sistem pendidikan kebangsaan mengunakan Bahasa Kebangsaan ( Bahasa Melayu) merupakan cita-cita Allahyarham Tun Abdul Razak yang telah dibantut oleh kegharaihan kita bertolak ansur demi menjaga hati rakan-rakan dari kaum bukan Melayu.

Namun Orang Melayu terlalu baik untuk tidak melukakan hati rakan-rakan sedangkan rakan-rakan langsung tidak pernah menghormati yang telah dipersetujui. Orang Melayu telah merelakan Sekolah Melayu dihapuskan dan kini sudah tiada lagi perkataan Sekolah Melayu dan sistem pendidikan kita. Akan tetapi kita masih dapat terus melihat Sekolah Cina ( SRJK Cina) dan Sekolah India ( SRJK Tamil ) wujudlah negara ini.

Justeru, cadangan Mukhriz perlu disokong tanpa apa-apa prajudis kerana :-

i. Ia adalah langkah yang tepat untuk melahirkan satu Bangsa Malaysia yang mempunyai semangat kekitaan dan kesepunyaan bahawa Malaysia adalah satu-satu negara kita. Melalui iltizam bergerak dengan 1 hati, 1 rasa , 1 cita-cita dan 1 matlamat sebagai warganegara marilah kita mengunakan Bahasa Kebangsaan sebagai bahasa perpaduan dan penyatuan Bangsa Malaysia yang diidam-idamkan.

ii. Merupakan langkah terbaik bagi merealisasi dan menterjemahkan Artikel 152 Perlembagaan Negara "Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan" dalam amalan sebenar rakyat Malaysia . Wajar sekali Bahasa Melayu dimartabatkan kembali sebagai bahasa pengantar tunggal dalam semua tahap pendidikan dan matapelajaran bahasa Ibunda seperti Tamil dan Manderin bolehlah terus sebagai satu subjek yang di ajar.

iii. Penyatuan dan perpaduan kaum mesti diterapkan sejak zaman kanak-kanak, tadika dan sekolah rendah lagi. Kewujudan sekolah rendah berasaskan kaum hanya akan merumitkan usaha penyatuan dan perpaduan yang cuba diusahakan di sekolah menengah dan pengajian tinggi. Sistem persekolahan dengan satu aliran kebangsaan sejak awal-awal lagi dilihat mampu menyemaikan rasa kasih sayang sebagai bangsa Malaysia secara yang lebih membumi lagi.

iv. Sekolah Melayu sudah tiada lagi dalam sistem pendidikan hari ini. Namun sekolah Verdakular Cina dan Tamil yang diwarisi sejak zaman penjajah terus terpelihara. Ini hanya menyebabkan masalah polarisasi kaum terus subur di negara ini kerana anak-anak Malaysia tidak disatukan dengan bahasa kebangsaan yang sepatut menjadi alat penyatuan kebangsaan Malaysia. Jika ini tidak dibetulkan maka usaha untuk melahirkan bangsa Malaysia yang benar-benar bersatu-padu akan tinggal mimpi sahaja.

v. Malaysia diantara salah satu negara yang ketinggalan kerana hampir semua negara di dunia ini mengamalkan hanya satu aliran dalam sistem pelajaran mereka. Ini termasuklah Singapura yang tidak membenarkan sekolah aliran China atau Tamil walaupun orang Cina merupakan penduduk majoriti di sana.

vi. Sebagai usaha yang ampuh untuk memperkasa sekolah aliran kebangsaan kerana rakyat sudah tiada pilihan kecuali kembali bersekolah di sekolah aliran kebangsaan dan sekali gus menyelesaikan tuntutan SRJK(C) dan SRJK(T) yang sering meminta bantuan kerajaan kerana taraf sekolah ini sudah bertaraf sekolah Kebangsaan yang layak mendapat bantuan penuh berbanding dengan sekolah-sekolah ini dahulunya ada yang hanya merupakan sekolah bantuan modal sahaja.

Wanangseri masih ingat lagu-lagu yang sering berkumandang di Radio Malaya ( Malaysia) yang mengajak rakyat menggunakan bahasa kebangsaan. "BAHASA JIWA BANGSA" rakyat yang melupakan bahasanya sudah pasti hilang jiwanya. Bahasa bagi Rakyat Malaysia ialah Bahasa Malaysia ( Melayu ). Maka tidak hairanlah ramai rakyat Malaysia hari ini sudah tidak berjiwa Malaysia kerana Bahasa Malaysia ( Bahasa Melayu) telah diturunkan martabat sama seperti bahasa ibunda dan suku-suku kaum sahaja.